دسترسی به اینترنت از ملزومات زندگی امروزی است، زیرا برای زندگی مدرن و انجام راحت تر امور، قطعا ابزاری ضروری است. همین ضرورت نیز باعث شده روش های مختلفی برای دسترسی به این شبکه گسترده جهانی ایجاد شود و این فرصت را فراهم کنند تا هر کس بتواند در شرایط مختلف به نحوی به اینترنت دسترسی داشته باشد.

از میان انواع روش های موجود برای دسترسی به اینترنت، پنج روش زیر از عمومی ترین هاست. در این نوشته می خواهیم به بررسی هر یک از این روش ها بپردازیم و مزیت ها و معایب هر یک را دریابیم.

Dial Up

این روش جزو روش های قدیمی و ساده دسترسی به اینترنت است و با آن که سرعت بسیار کمی دارد (حداکثر ۵۶ کیلوبیت در ثانیه) اما هنوز در مکان هایی که آنجا خبری از اینترنت پر سرعت نیست، مورد استفاده قرار می گیرد. برای اتصال به اینترنت از این روش، به یک مودم Dial Up نیاز خواهید داشت که امکان نصب داخل کیس یا قرارگیری بیرون کیس را دارد. این روش از خط تلفن استفاده کرده و به همین علت در زمان اتصال به اینترنت خط تلفن اشغال خواهد شد. این روش واقعا اقتصادی و بهینه نیست و می توان فقط آن را برای مناطقی توصیه کرد که آنجا دسترسی به اینترنت های پرسرعت وجود ندارد، زیرا هم باید هزینه تلفن پرداخت شود و هم هزینه اشتراک اینترنت.

ADSL

یکی از عمومی ترین روش های دسترسی به اینترنت، استفاده از ADSL است. در این روش نیز از خط تلفن برای انتقال اطلاعات استفاده می شود، اما نحوه کار با آن کمی متفاوت است. ارتباط صوتی روی تلفن فقط بخشی از طول موج فراهم شده توسط کابل مسی خط تلفن را مصرف می کند و بخش عمده ای از طول موج قابل استفاده روی خط تلفن آزاد می ماند. به همین علت می توان با استفاده از دستگاه های مخصوصی که در مخابرات و خانه به خط تلفن وصل شده است، به انتقال اطلاعات پرداخت و دسترسی به اینترنت را با سرعتی بالا فراهم کرد.

ساختار ADSL به نحوی است که سرعت دانلود اطلاعات بالاتر از سرعت آپلود آن است. مودم های ADSL نیز دارای انواع مختلفی است و عموما در انواع ساده و مجهز به اتصال Wi Fi داخلی ارائه شده است. مدل های ساده فقط از طریق یک کابل USB یا کابل شبکه به یک کامپیوتر وصل می شود. مدل های دارای اتصال Wi Fi، این امکان را به شما می دهد که از طریق نوت بوک، تبلت یا گوشی هوشمند خود به صورت بی سیم به اینترنت وصل شوید. پس اگر هر یک از این وسایل را در اختیار دارید، حتماً به سراغ مدلی مجهز به اتصال Wi Fi بروید.

WiMAX

اتصال WiMAX نیز توانایی ارائه اتصال اینترنت با سرعت بالا (همانندADSL ) را دارد، ضمن این که به خط تلفن نیاز ندارد. در مقابل، وایمکس از امواج مخابراتی برای انتقال اطلاعات استفاده کرده و در نتیجه، همانند یک گوشی تلفن همراه که با آنتن دهی خوبی برای برقراری تماس با کیفیت نیاز دارد، وایمکس نیز باید آنتن دهی خوبی در محل استفاده داشته باشد.این ویژگی باعث می شود بتوان مودم وایمکس را با خود جابه جا کرد و هرجا که آنتن دهی خوبی وجود داشت از آن استفاده کرد. به همین دلیل شرکت های ارائه دهنده وایمکس مدل هایی مجهز به باتری داخلی نیز ارائه کرده اند تا کاربران بتوانند بسادگی آنها را جابه جا کرده و از اینترنت بهره ببرند.

مهم ترین دغدغه در استفاده از وایمکس بحث آنتن دهی آن است که می تواند تجربه ای خوب از دسترسی به اینترنت یا عذابی مطلق و شبانه روزی برایتان ایجاد کند! سرویس دهندگان برای کسانی که محل شان آنتن دهی نامناسبی دارد، مودم هایی با قابلیت نصب در بیرون از محیط داخلی ارائه می دهند که دارای آنتن های قدرتمندی است، اما این مودم ها دیگر قابل جابه جا شدن نیست و در ضمن باید یک کابل شبکه را از مودم به داخل خانه و به کامپیوتر بکشید. بیشتر مودم های وایمکس دارای اتصال داخلی Wi Fi نیز است و به همین دلیل برای اتصال لپ تاپ، تبلت و گوشی هوشمند به اینترنت از طریق وایمکس، دچار مشکل نخواهید شد.

GPRS

اگر یک سیمکارت موبایل همراه اول یا ایرانسل دارید، می توانید به اینترنت از طریق GPRS نیز دسترسی داشته باشید. برای استفاده از سرویس GPRS روی سیمکارت باید تنظیمات آن را در گوشی خود وارد کنید. گاهی نیز با نصب سیمکارت در گوشی به طور خودکار این تنظیمات توسط مخابرات به گوشی ارسال می شود. (برای اطلاعات بیشتر می توانید به سایت سازنده سیمکارت مراجعه کنید.)

در ضمن نسخه جدید GPRS که با نام EDGE نیز شناخته می شود نیز قابل استفاده است که از حداکثر سرعت ۲۳۷ کیلوبیت در ثانیه پشتیبانی می کند (البته سرعت قابل دستیابی در سیمکارت های ایران بسیار پایین تر از این مقدار است). این اینترنت بیشتر برای استفاده توسط خود گوشی توصیه می شود و بالطبع برای استفاده از آن باید در منطقه ای با آنتن دهی مناسب قرار داشته باشید. در ضمن گوشی شما نیز باید توانایی پشتیبانی از فناوری GPRS را داشته باشد.

۳G

این عبارت به معنای نسل سوم شبکه های مخابراتی است و اکنون فقط شرکت رایتل از آن پشتیبانی می کند. در آخرین نسخه از استاندارد نسل سوم شبکه های مخابراتی، حداکثر سرعت دانلود اطلاعات می تواند به ۵۶ مگابیت در ثانیه نیز برسد (نوع گوشی مورد استفاده نیز در دسترسی به حداکثر سرعت و نحوه پشتیبانی از آن نیز تاثیرگذار است). اما حداکثر سرعتی که در شبکه ۳G در ایران ارائه می شود به مگابیت در ثانیه می رسد که البته برای استفاده از این سرعت نیز باید مدارک مورد نیاز آن را به ارائه کننده این سرویس ارائه دهید.

سرویس ۳G نیز به آنتن دهی مناسب نیاز دارد و در مناطق مختلف سرعت انتقال اطلاعات می تواند متغیر باشد. با این حال سرعت انتقال اطلاعات بسیار بیشتر از آن چیزی است که توسط GPRS یا یک اتصال DialUp تجربه می کنیم. کاربران این سری از اتصالات اینترنتی می توانند یک مودم ۳G که شبیه یک حافظه فلش بزرگ است تهیه کرده و با نصب سیمکارت درون آن و سپس اتصال به پورت USB کامپیوتر، دستگاه خود را از طریق اینترنت سیمکارت به اینترنت وصل کنند.

کدام سرویس بهتر است؟

در میان پنج سرویس معرفی شده برای دسترسی به اینترنت، واقعا نمی توان گفت کدام یک بهترین است. نوع نیاز شما، محل سکونت، شرایط خاص و عوامل دیگر همگی در انتخاب یک سرویس مناسب دخیل است و در کمال صداقت باید گفت هیچ یک از این سرویس ها، بهترین نیست.

هر یک ممکن است در شرایطی خوب بوده و در شرایطی دیگر بد باشد. برای مثال در خط ADSL، نویز خط یا پروسه تعمیر و نگهداری مخابرات (که ممکن است چند روزی سرویس ADSL را از کار بیندازد) روی کیفیت و دسترسی به آن تاثیرگذار باشد یا برای مثال هوای بارانی و رعد و برق می تواند بر میزان آنتن دهی WiMAX تاثیر بگذارد. پس اگر دسترسی به اینترنت برایتان حیاتی است، بهتر است بیش از یک روش برای دسترسی به اینترنت داشته باشید. جدول روبه رو بخشی از مزایا و معایب سرویس های اینترنتی مختلف را به شما نشان می دهد.

بابک ولی زاده

روزنامه جام جم ( www.jamejamonline.ir )