معرفی انواع تلویزیون ها و تفاوت های آنها
معرفی انواع تلویزیون ها و تفاوت های آنها
تلویزیون ها فرمت ها و انواع متنوعی دارند. از جمله فرمت های آنها می توان به استاندارد، HDو Full HD اشاره کرد. در حالت استاندارد تعداد پیکسل های افقی تصویر ۷۲۰ و عمودی ۴۸۰ است. کیفیت تصاویر HD، ۱۲۸۰ پیکسل افقی و ۷۲۰ پیکسل عمودی است.
تلویزیون ها علاوه بر فرمت های متنوع، انواع مختلفی هم دارند. از جمله فرمت های آنها می توان به استاندارد، HDو Full HD اشاره کرد. در حالت استاندارد تعداد پیکسل های افقی تصویر ۷۲۰ و عمودی ۴۸۰ است. کیفیت تصاویر HD، ۱۲۸۰ پیکسل افقی و ۷۲۰ پیکسل عمودی است.
به این ترتیب، کیفیت HD به دلیل پیکسل های بیشتر بسیار بهتر از فرمت استاندارد است. Full HD هم به معنی بهترین کیفیت تصویر است. با این فرمت، کاربر می تواند حتی کوچک ترین جزئیات تصویر را به راحتی ببیند. حداکثر پیکسل های افقی آن ۱۹۲۰ و عمودی اش ۱۰۸۰ است. به این نوع فرمت۱۰۸۰ نیز می گویند زیرا نشان دهنده حداکثر پیکسل های تصویر در حالت عمودی است. اما انواع تلویزیون نیز شامل LCD، LED و ... می شود که در ادامه به آنها می پردازیم.
تلویزیون HD چیست؟
HD مخفف کلمه انگلیسی High Definition به معنای کیفیت بالاست. HDTV تلویزیون های دیجیتالی هستند که کیفیتی چند برابر تلویزیون های عادی دارند. نقش اصلی این فناوری افزایش کیفیت صدا و تصویر صفحه نمایش است. این تلویزیون ها امکان اتصال به دیگر دستگاه های الکترونیک مانند کامپیوتر را دارند. از ویژگی های اصلی آنها می توان به شفافیت و دقت بالای تصویر، نمایش رنگ بیشتر، افزایش وسعت طول و عرض تصویر، صدای دیجیتال چند کاناله با کیفیت بالا اشاره کرد.
مشخصات تلویزیون های HD:
کیفیت تصویر
بر اساس استانداردهای تعریف شده، وضوح تصویر تلویزیون های HD شش برابر بیش از تلویزیون های معمولی است. سرعت نمایش فیلم آن نیز در هر ثانیه ۶۰ فریم کامل است؛ یعنی دو برابر تلویزیون های عادی!
در مورد انواع تلویزیون ها چه می دانیم؟
ممکن است هنگام تماشای برنامه های معمولی در تلویزیون های HD، کناره های تصویر سیاه یا حتی خود آن کشیده و زوم شود. در این صورت کیفیت تصویر در آنها از تلویزیون های عادی پایین تر است. برای داشتن بهترین کیفیت تصویر، بهتر است تلویزیون را بر اساس راهنمایی شرکت تولید کننده تنظیم کنید. استانداردهای صوتی و تصویری متعددی برای حالت های مختلف در این تلویزیون ها تعریف شده است که با انجام دادن تنظیم صحیح می توانید از آنها بهره ببرید.
اتصالات
تلویزیون های HD خروجی های متنوعی برای اتصال با دیگر وسایل دارند اما همه آنها سیگنال های HDTV را حمایت نمی کنند. به شما پیشنهاد می کنیم تلویزیونی بخرید که حداقل یک ورودی HDMI داشته باشد. غیر از سوکت های اتصال به کامپیوتر و آنتن HD که پشت تلویزیون تعبیه شده اند، دیگر اتصالات مثل RF، composite و S Video کیفیت بالایی در مقایسه با HD ندارند.
کنتراست تصویر
کنتراست به معنای اختلاف میزان روشنایی و تاریکی یک تصویر در صفحه نمایش است که استاندارد خاصی برای اندازه گیری آن وجود ندارد. اما به طور کلی، تلویزیون های HD با کیفیت و پیشرفته معمولا از درجه کنتراست بالایی برخوردارند که از ۱:۱۰۰۰ شروع می شود. بیشتر تلویزیون های HD صحنه های روشن را خوب نشان می دهند اما مدل هایی مثل ال سی دی در نمایش صحنه های تاریک کمی مشکل دارند.
نرخ بازسازی تصویر
شاید در آگهی های تبلیغاتی تلویزیون های HDدیده باشید که قابلیت ۶۰ یا ۱۲۰ هرتز را برای آنها ذکر می کنند. این ارقام در واقع نمایانگر نرخ بازسازی تصویر هستند که سرعت عملکرد دستگاه را مشخص می کند. برای مثال، اگر نرخ بازسازی تصویر ۶۰ هرتز (۶۰Hz) باشد یعنی تلویزیون در هر ثانیه ۶۰ بار می تواند تصویر را بازسازی می کند و نمایش دهد. به عبارت بهتر، لامپ های نمایش دهنده تصویر در هر ثانیه ۶۰ بار خاموش و روشن می شوند تا تصویر شکل بگیرد و دیده شود.
LCD چیست؟
نمایشگرهای ال سی دی از دو لایه مواد شفاف تشکیل شده اند که قطبی شده و محکم به هم چسبیده اند. یکی از این لایه ها که به طور جداگانه با مواد پلیمری پوشیده شده است کریستال های مایع را نگه می دارد. کریستال های ال سی دی خودشان نور ندارند بلکه از یک منبع خارجی مثل لامپ های فلورسنت نور می گیرند. LCD رایج ترین نوع تلویزیون های موجود در بازار است و به دلیل تنوع قیمت و اندازه، میان کاربران محبوبیت خاصی دارد.
مصرف برق ال سی دی نسبت به تلویزیون های معمولی بسیار کمتر است. با توجه به ساختار ویژه ای که این نمایشگرها دارند، دقت و کیفیت تصاویر متحرک در آنها بسیار بالاست. از سوی دیگر، می توان گفت مهم ترین مزیت ال سی دی نسبت به لامپ تصویر، تولید و منتشر نکردن اشعه هایی است که به چشم آسیب می رسانند.
بزرگ ترین مشکل نمایشگرهای ال سی دی عمر کوتاه آنهاست که به حدود ۱۶ هزار ساعت می رسد در صورتی که عمر نمایشگرهای معمولی ۳۰ هزار ساعت است.
مشخصات تلویزیون های LCD
کنتراست تصویر و کیفیت رنگ مشکی
نور موجود در ال سی دی ها با گذشتن از کریستال مایع و فیلتر رنگ تغییر وضعیت می دهد و به چشم ما می رسد. مشکلی اصلی ال سی دی ها نمایش رنگ مشکی است. وقتی یک سلول می خواهد رنگ مشکی تولید کند، باید جلوی عبور نور را بگیرد تا این رنگ به چشم بیننده برسد. اما این عمل به دلیل وجود همیشگی نور پس زمینه به طور کامل صورت نمی گیرد و رنگ مشکی در ال سی دی کامل و عمیق دیده نمی شود.
روشنایی تصویر
همان طور که اشاره شد، در ال سی دی از یک منبع جداگانه برای ایجاد نور استفاده می شود. در این نوع تلویزیون که می توان میزان نور را به سادگی و با توجه به محیطی که تلویزیون در آن قرار دارد، کم یا زیاد کرد. اما پلاسما هر سلول نور مورد نیاز را خودش تولید می کند. این مساله باعث می شود دیدن تصاویر تلویزیون های پلاسما در محیط های پرنور و فضای آزاد کمی سخت تر باشد. به همین دلیل برای پخش تصاویر تبلیغاتی یا در محیط های پر نور از ال سی دی استفاده می کنند.
پخش تصاویر با حرکت سریع
ال سی دی مشکل زمان پاسخ دهی دارد؛ یعنی مدتی طول می کشد که بتواند یک فریم را جایگزین فریم قبلی کند. این مساله باعث می شود هنگام پخش تصاویری که صحنه هایی با حرکت سریع دارند، سایه ای از فریم قبلی روی صحنه باقی بماند. البته اکنون با ساختن مدل هایی با زمان پاسخ دهی کمتر از ۸ میلی ثانیه نگرانی ها در این زمینه کمتر شده است.
طول عمر
طول عمر ال سی دی ها حدود ۶۰ هزار ساعت (۷ سال به طور مداوم و شبانه روزی) است. در واقع عمر مفید ال سی دی تا زمانی است که میزان نور پس زمینه آن به نصف کاهش پیدا کند.
پلاسما چیست؟
اساس فناوری نمایشگرهای پلاسما، لامپ های فلورسنت است. این صفحه نمایش از چندین سلول تشکیل شده که هر یک از آنها دو صفحه شیشه ای مجزا دارند. در فاصله بین این دو صفحه، گاز نئون زنون تزریق می شود که در روند تولید به صورت پلاسما (مایع) درمی آید. هنگام اتصال تلویزیون یا نمایشگر به برق، این گازها فسفرهای آبی، قرمز و سبز تولید می کنند و در نهایت موجب شکل گیری تصویر می شوند. در این سیستم، یک پیکسل برابر با گروهی از فسفرهای قرمز، آبی و سبز است.
پلاسماها تنوع چندانی ندارند و اندازه بیشتر آنها بالای ۴۲ اینچ است. مهم ترین مزایای نمایشگر پلاسما این است که زاویه دید ۱۸۰ درجه ای ایجاد می کند و می توان تصویر را از همه طرف به طور کامل در آن مشاهده کرد. جالب این است که روشنایی تصویر به صورت خودکار با روشنایی محیط تطابق پیدا می کند. مثلا اگر در محیط تاریک به تلویزیون نگاه کنید، تصاویر را روشن تر می بینید. پلاسماها بسیار باریک هستند اما متاسفانه انرژی برق زیادی مصرف می کنند.
مشخصات تلویزیون های پلاسما
کنتراست تصویر و کیفیت رنگ مشکی
برخلاف ال سی دی، در پلاسما نور پس زمینه وجود ندارد و هر سلول نور مورد نیازش را خود تولید می کند. به این ترتیب فقط با خاموش کردن سلول مورد نظر می توان به سطح مناسبی از رنگ مشکی رسید. به همین دلیل است که کنتراست تصویر در پلاسما بسیار بیشتر از ال سی دی به نظر می رسد.
Burn In
یکی از معایب پلاسما ایجادBurn In است. در این حالت اگر یک تصویر ثابت مدتی طولانی روی صفحه تلویزیون ثابت پخش شود، ممکن است پس از تغییر تصویر نیز شبحی از آن همچنان روی صفحه باقی بماند. تصاویر تلویزیون معمولا متحرکند و این مساله بیشتر در مورد آرم شبکه های تلویزیونی اتفاق می افتد که گوشه تصویر ثابت هستند. البته با پیشرفت فناوری ساخت و به وجود آمدن امکاناتی همچون Anti Burn ، این مشکل تا حد زیادی برطرف شده است.
طول عمر
در تلویزیون های پلاسما به دلیل این که وظیفه تولید نور بر عهده خود سلول هاست و این کار از طریق فسفرهای داخل آنها صورت می گیرد، عمرشان را مدت زمانی در نظر می گیرند که درخشندگی این فسفرها به نصف کاهش پیدا کند. پلاسماهای قدیمی حدود ۲۰ هزار ساعت دوام می آوردند اما عمر انواع امروزی آنها همانند ال سی دی ها و حدود ۶۰ هزار ساعت است.
LED چیست؟
تلویزیون های LED نسل بعد از LCD ها هستند که تکنیک تابش نور متفاوتی دارند. همین مساله تفاوت های اساسی در کیفیت تصویر آن نسبت به ال سی دی ایجاد می کند. در تلویزیون های LED برای روشن کردن صفحه نمایش از دیودهای ساطع کننده نور(LED) در قسمت پشت یا دورتادور آن استفاده می شود. با بهره گیری از این چراغ ها تصاویر مشکی طبیعی تر به نظر می رسند و کنتراست آنها نیز بالاتر می رود.
مشخصات تلویزیون های LED
کنتراست و کیفیت تصاویر تیره
تلویزیون های LED در مقایسه با LCDها از کنتراست تصویر بهتری برخوردارند. نمایشگرهای LCD برای ایجاد تصاویر تیره باید کریستال ها را بچرخانند و راه نوری را که از پشت صفحه می تابد، سد کنند. این مساله یکی از مشکلات عمده آنهاست زیرا با ممانعت از تابش نور، کنتراست تصویر کاهش می یابد و جزئیات آن از بین می رود. اما در تلویزیون های LED با استفاده از قابلیت تیرگی موضعی، میزان نور صفحه کنترل و این مشکل برطرف می شود. در حقیقت LED ها به جای ممانعت از تابش نور، آن را پشت تصاویر مشکی کم رنگ می کنند. به این ترتیب تصاویر تیره بهتری به دست می آید.
درجه دقت رنگ
نمایشگر های LED با بهره گیری از فناوری نورهای رنگی یا RGB می توانند از طریق تنظیم نوری که از پشت صفحه نمایش می تابد، رنگ های حقیقی تصویر را به نمایش درآورند. در این فناوری که نوعی روش تشریح رنگ است و در بسیاری از نمایشگرها مورد استفاده قرار می گیرد، با مخلوط کردن درصدی از رنگ های قرمز، سبز و آبی، رنگ مورد نظر به دست می آید.
اندازه
اندازه تلویزیون های LED بین ۴۰ تا ۷۰ اینچ متغیر است و کمترین ضخامت آنها به ۲.۵ سانتی متر می رسد.
طول عمر
بیشتر سازندگان تلویزیون های LED ادعا می کنند طول عمر محصولاتشان بیش از ۱۰۰ هزار ساعت است. البته هنوز آمار ثابت شده ای از میزان ماندگاری این تلویزیون ها در دست نیست. در هر حال، طول عمر دیودهای نوری بالاست.
میزان مصرف انرژی
LED ها بین انواع تلویزیون های HD کمترین میزان مصرف انرژی را دارند. گفته می شود این تلویزیون ها می توانند تا ۴۰ درصد از میزان مصرف انرژی بکاهند.
مزایای زیست محیطی
کمتر مصرف شدن انرژی در تلویزیون های LED باعث می شود میزان تشعشع کربن و تولید گرما در آنها کاهش یابد، این مساله آلودگی کمتر هوا را نیز در پی دارد. علاوه بر این، تولیدکنندگانی همچون سامسونگ ادعا می کنند که تلویزیون های LED شرکتشان جیوه ندارند. عدم وجود جیوه مشکل از بین بردن تلویزیون های از کار افتاده را بدون آسیب رساندن به محیط زیست برطرف می کند.
OLED چیست؟
مسلما با ورود تلویزیون های OLED به بازار، LCD و حتی LEDبه فناوری های درجه دو تبدیل می شوند. این تلویزیون ها به نازکی یک ورق کاغذ هستند و چند صد گرم بیشتر وزن ندارند.
صفحه نمایش این تلویزیون ها را مجموعه ای از پرده های نازک از جنس مواد آلی تشکیل می دهد که بین دو رسانا قرار گرفته اند. این نمایشگرها از فناوری OLED دیودهای آلی ساطع کننده نور بهره می برند. از آنجا که این دیودها (OLEDs) خودشان نور می دهند، به نور پشت صفحه نیاز ندارند. به همین دلیل نیز نمایشگرهای OLED بسیار سبک، باریک و کم مصرف هستند.
از مزایای دیگر این نوع تلویزیون ها می توان به مواردی همچون درخشندگی بیشتر در مقایسه با سایر فناوری های نورپردازی از پشت، سرعت بالای بازسازی صفحه و واکنش سریع تر به تغییر سیگنال ها که باعث می شود این تلویزیون برای نمایش فیلم های سینمایی ایده آل باشد، مقاومت زیاد در برابر ضربه و چرخش های ناگهانی، کارایی بالا در دماهای مختلف و شرایط گرمایی نامناسب و مصرف پایین انرژی به علت عدم استفاده از نور پس زمینه اشاره کرد.
تلویزیون های UHD؛ گام بعدی
فناوری جانشین تلویزیون های با کیفیت بالا، Ultra High Definition TV یا به اختصار UHDTV (با کیفیت بسیار بالا) نامیده می شود. کیفیت این فناوری چند برابر تلویزیون های HD است. ژاپنی ها سال ۲۰۰۲ نمونه آزمایشی این سیستم را به طور رسمی معرفی کردند. آنها همچنان سخت تلاش می کنند که کیفیت سیستم، نرم افزار و تجهیزات UHD را بهبود بخشند و از این طریق تجربه تماشای برنامه های تلویزیونی را بهینه کنند. هدف نهایی آنها این است که تا سال ۲۰۱۵ میلادی بتوانند پخش آزمایشی برنامه ها به وسیله امواج ماهواره ای را آغاز و تا سال ۲۰۲۵ میلادی نیز استفاده از فناوریUHDTV را در ژاپن امکان پذیر کنند.
تلویزیون های UHDدارای کیفیت تصویری ۱۶ برابر انواع HD ها هستند و از قابلیت نمایش تصاویری با رزولوشن۴۳۲۰ ۷۶۸۰ بهره می برند؛ یعنی ۳۲ میلیون پیکسل. این در حالی است که تلویزیون های HD تقریبا ۲ میلیون پیکسل را نمایش می دهند. علاوه بر این بهبود شگرف در کیفیت تصویر، با استفاده از فناوری UHDTV کیفیت صدا نیز بهبود چشمگیری پیدا می کند. با این فناوری می توان صدای ۲۴ کانال صوتی را با ۲۴ بلندگوی متفاوت شنید که هر کدام کیفیت متفاوتی دارند.
زیاد بودن تعداد پیکسل ها نه تنها کیفیت تصویر را در UHDTV ها به طور استثنایی افزایش می دهد بلکه به نمایشگرهای بسیار بزرگی نیز احتیاج دارد. سازندگان پیش بینی می کنند اندازه نمایشگرهای UHD بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ اینچ باشد. نمونه های تجاری نیز که احتمالا برای اهداف آموزشی، امنیتی و تبلیغاتی در ورزشگاه ها، نمایشگاه ها و موزه ها مورد استفاده قرار می گیرند بین ۳۵۰ تا ۶۰۰ اینچ تولید خواهند شد.
از طرف دیگر، سرعت نمایش فریم ها در سیستم ها و تلویزیون های UHD برابر با p۶۰ (تصاعدی) و بهتر از تلویزیون های HD است. با این حال فعلا قرار است نسبت تصویر ۱۶ به ۹ مورد استفاده در تلویزیون های HD در UHD ها هم حفظ شود. به این ترتیب، فناوری جدید با نحوه پخش HDTV سازگار می شود.
مشخصات تلویزیون های UHD
وضوح تصویر
وضوح تصویر با تعداد پیکسل هایی تعیین می شود که به صورت افقی و عمودی در نمایشگر تلویزیون قرار گرفته اند. هرچه تعداد پیکسل ها بیشتر باشد، تصاویر واضح تر خواهند بود.
نسبت تصویر
نسبت تصویر تناسب طول و عرض صفحه نمایش را تعریف می کند. این ویژگی در تلویزیون های قدیمی ۴ به ۳ بود در حالی که در تلویزیون های کنونی ۱۶ به ۹ است.
نرخ بازسازی تصویر
این سرعت در واقع تعداد دفعات تجدید شدن تصویر روی صفحه نمایش را نشان می دهد. حروف کوچکی که پس از اعداد معرف کیفیت تصویر نوشته می شوند، نشانگر نحوه انجام این فرآیند هستند.
تلویزیون های سه بعدی
سه بعدی واژه ای کلی برای نوعی فناوری در نمایشگرهاست که به کاربر اجازه می دهد فیلم، بازی یا هرگونه تصویر ویدئویی را به صورت بُعددار و برجسته ببیند. تلویزیون های HD در حالت عادی فقط طول و عرض دارند اما این فناوری به آنها بُعد سوم یعنی عمق هم می دهد.
بعد سوم برای این که خودش را به ما نشان دهد مغزمان را گول می زند. می پرسید چگونه؟ اول باید ببینیم چشم ها چطور می بینند. هنگامی که جسمی از ما دور است، شعاع های نوری که از آن به دو چشم ما می رسند با هم موازی هستند. ولی وقتی همان جسم نزدیک می شود، این شعاع ها دیگر موازی نیستند بلکه به صورت همگرا حرکت می کنند و چشم ما برای دیدنشان باید کمی تغییر حالت بدهد.
کنترل و ثبت این تغییرات به عهده مغز است. اطلاعات به دست آمده به مغز کمک می کنند که فاصله جسم تا چشم را تخمین بزند. به طور مثال، چشم برای دیدن یک جسم، تقعر بسیار کمی پیدا کند، مغز متوجه می شود که این جسم در فاصله ای نزدیک قرار دارد.
ایده اصلی ضبط و پخش تصویر نیز دقیقا بر همین عملکرد مغز و چشم استوار است. در تلویزیون های سه بعدی تلاش بر آن است تصاویری ارائه شوند که برای هر چشم در محل متفاوتی قرار داشته باشند تا مغز آنها را به صورت غیرمسطح و عمقدار تشخیص دهد. اینجاست که مغزمان را فریب می دهیم!
البته مشکلی هم وجود دارد چرا که تمرکز کردن چشم ها روی تصاویر متفاوت به این معنی است که میزان تقعر و نقطه فوکوس چشم های چپ و راست با هم فرق دارند. همین امر باعث سردرد و سرگیجه می شود.
تلویزیون هوشمند Smart TV
تلویزیون های هوشمند مانند تلفن های هوشمند امکان اتصال به اینترنت و استفاده از سرویس های آنلاین ویدیویی و شبکه های اجتماعی و غیره را دارند.
تلویزیون های هوشمند قادرند با کامپیوتر ارتباط برقرار کرده و اطلاعات را دریافت یا ارسال کنند. اصطلاح Smart TV یا تلویزیون هوشمند، نخستین بار توسط سامسونگ معرفی شد، پس از آن ال جی و فیلیپس نیز آن را توسعه دادند.
تمام فلسفه هوشمندی در این است که شما را بیشتر پای تلویزیون بنشاند. در حقیقت، تلویزیون های هوشمند سعی می کنند دو دنیای برنامه های تلویزیونی و اینترنت را به یکدیگر پیوند دهند.
در مورد انواع تلویزیون ها چه می دانیم؟
تلویزیون هوشمند این قابلیت را به شما می دهد تا دیگر به اتصال انواع و اقسام دستگاه های پخش کننده به تلویزیون نیاز نداشته باشید و بتوانید تمامی فایل های چندرسانه ای خود را حتی به صورت بی سیم مشاهده کنید. همچنین از طریق تلویزیون هوشمند می توانید به اینترنت وصل شوید، ایمیل ها را چک کنید، با دوستانتان صحبت کنید، به سایت های شبکه های اجتماعی بروید و فایل های چند رسانه ای را از روی اینترنت ببینید.
در حال حاضر اکثر تولید کننده های تلویزیون، تلویزیون های هوشمند تولید می کنند ولی برخی، نام های متفاوتی برای تلویزیون های هوشمند خود گذاشته اند. به عنوان مثال سونی تلویزیون های هوشمند خود را Internet TV نام گذاری کرده است، به هر حال منظور از تلویزیون هوشمند (Smart TV) تلویزیونی است که قادر است به اینترنت متصل شود و سرویس های اینترنتی را در اختیار کاربر قرار دهد.
منظور از i و p در فرمت HD چیست؟
فرمت i: i مخفف کلمه انگلیسی interlace و به معنی «به هم پیچیده» است. این حرف که در ادامه عدد نمایشگر کیفیت تصویر می آید، نشان می دهد که در این فرمت همه پیکسل ها و خطوط در یک زمان پردازش نمی شوند. ابتدا پیکسل های فرد سپس پیکسل های زوج با فاصله زمانی ۳۰/۱ ثانیه از هم پردازش می شوند. البته این روش یک اشکال دارد و آن هم ایجاد لرزش در تصویر یا Flicker هنگام افزایش اندازه آن و سرعت تغییر فریم هاست.
فرمت P: P مخفف کلمه انگلیسی progressive و به معنی «تصاعدی» است. این فرمت مثل ۴۸۰p, ۷۲۰p و ۱۰۸۰p در واقع نوع پیشرفته تر فرمتi است که امروزه در تلویزیون های جدید کاربرد بیشتری دارد. در فرمت pبرخلاف فرمت i همه پیکسل ها در یک زمان پردازش می شوند در نتیجه تصاویر صاف تر و زنده تر هستند، به اصطلاح عامیانه، نمی پرند و لرزش ندارند.
