راه اندازی یک شبکه خانگی
برای مطلب کارگاه این هفته قصد داریم تا ابتدا شما را کمی با مبانی شبکه های خانگی کابلی آشنا ساخته و در مطالب بعدی کارگاه انواع روش های پایه ریزی و برپاسازی شبکه های خانگی را برای شما شرح دهیم. البته در اینجا روی سخن ما با کاربران حرفه ای و دارای تجربه در شبکه نیست، چرا که مطالب این هفته کارگاه بیشتر برای کاربرهای عادی قابل استفاده است.
شبکه کابلی
اساسا یک شبکه محلی کابلی به یک سری سیستم های رایانشی که توسط یک شبکه کابلی به یکدیگر متصل هستند اطلاق می شود که با استفاده از یک مسیریاب (router) کنترل می شود.
ـ مسیریاب: اصلی ترین اجزای یک شبکه خانگی است که شما یک سر کابل شبکه را به آن متصل می سازید و سر دیگر این کابل شبکه نیز به یک وسیله دارای قابلیت شبکه شدن که به یک درگاه اتصال شبکه مجهز است، متصل می شود. اگر که بخواهید وسایل شبکه ای دیگری را به مسیریاب اضافه کنید، شما به کابل های مخصوص شبکه و مسیریابی با پورت های شبکه بیشتر نیاز دارید. این پورت های اتصال، چه روی مسیریاب و چه روی سایر وسایل شبکه، (LAN) یا پورت های اتصال شبکه محلی نامیده می شوند. همچنین آنها با نام پورت های RJ۴۵ نیز شناخته می شوند. لحظه ای که وسیله را به مسیریاب متصل می کنید، یک شبکه کابلی برپا کرده اید. وسایل شبکه ای که به پورت شبکه RJ۴۵ مجهز هستند، وسایل آماده به کار در شبکه نامیده می شوند.
ـ نکته: البته شما در صورت عدم دسترسی به مسیریاب می توانید از خیر آن گذشته و دو رایانه را با استفاده از یک کابل شبکه به شکل یک شبکه دوتایی به یکدیگر متصل سازید. جهت این کار نیاز به پیکربندی آدرس آی پی (IP address) به صورت دستی داشته یا باید از کابل کراس اور (crossover) استفاده کنید. اما در واقع هیچکس برای برپاسازی یک شبکه کاربردی واقعی، این کار را نمی کند.
ـ درگاه های اتصال LAN: معمولا یک مسیریاب خانگی دارای چهار پورت LAN است. این یعنی این وسیله می تواند میزبان یک شبکه متشکل از چهار ابزار وسیله شبکه شده توسط کابل باشد. اگر قصد دارید تا شبکه بزرگ تری را پایه ریزی کنید، به یک سوئیچ یا یک هاب نیاز دارید که وظیفه هر دوی آنها این است که بر تعداد پورت های LAN مسیریاب بیفزایند. معمولا یک مسیریاب می تواند تا ۲۵۰ ابزار شبکه ای را به هم وصل کند، در حالی که نیاز بیشتر خانه ها و حتی موسسه های تجاری کوچک از این تعداد کمتر است. اکنون پورت های LAN شبکه با دو سرعت استاندارد یافت می شوند. اولی اترنت (Ethernet) که سقف سرعت انتقال داده آن ۱۰۰ مگابیت بیت بر ثانیه (یا حدود ۱۳ مگابایت بر ثانیه) است و دومی اترنت گیگابایتی (Gigabite Ethernet) که سقف سرعت انتقال داده ای برابر با یک گیگابیت بر ثانیه (حدود ۱۲۵ مگابایت بر ثانیه) است. به عبارت دیگر در ظرف یک دقیقه یک لوح فشرده سی دی (تقریبا ۷۰۰ مگابایت داده یا ۲۵۰ ترانه دیجیتال) را روی یک اتصال شبکه اترنت می توان منتقل کرد. در حالی که با اترنت گیگابایتی چنین کاری را می توان در زمان پنج ثانیه به انجام رساند. در عالم واقعیت سرعت عادی یک اتصال شبکه اترنت حدود هشت مگابایت بر ثانیه است و اترنت گیگابایتی از سرعت انتقال داده ای بین ۴۵ تا ۸۰ مگابایت بر ثانیه برخوردار است. سرعت واقعی یک اتصال شبکه به عوامل مختلفی مانند کاربران، جنس کابل و میزان ترافیک شبکه بستگی دارد.
سرعت یک اتصال شبکه با پایین ترین سرعت هر جزء که در شبکه نقش دارد تعیین می شود. برای مثال جهت داشتن یک شبکه کابلی اترنت گیگابایتی بین دو رایانه، هر دو رایانه، مسیریابی که آنها به آن متصل هستند و کابل هایی که آنها را به هم پیوند داده اند، باید بتوانند اترنت گیگابایتی را پشتیبانی کنند. اگر یک وسیله مجهز به اترنت گیگابایتی را همراه یک وسیله مجهز به اترنت معمولی به یک مسیریاب شبکه کنید، اتصال بین این دو با سقف سرعت درگاه اتصال شبکه اترنت که صد مگابیت بر ثانیه است، برقرار خواهد شد.
